nowozelandzki cherubinek

Łódkę zaprojektował w 1951 roku John Spencer na zamówienie żeglarza z Auckland. Zapytana o opinię żona konstruktora, nie bardzo wiedząc co powiedzieć, westchnęła tylko, że przypomina jej małego amorka.

Po latach ewolucji Cherub (ang. cherubin) jest obecnie dwuosobową, regatową łódką wyposażoną w duży asymetryczny spinaker i trapez do balastowania dla załoganta. Krótka linia wodna i nie przesadnie duża powierzchnia żagli podstawowych sprawia, że przy słabym wietrze i na ostrym kursie jej osiągi są przeciętne. Za to przy silnym wietrze i na kursach pełnych, łódź jest zadziwiająco szybka. Przeprowadzone pomiary pokazują, że w szkwałach jej prędkość może dochodzić nawet do 25 węzłów.

Cherub rozpowszechnił się, oprócz Nowej Zelandii i Australii, także w Wielkiej Brytanii. W 1984 roku doszło jednak do podziału klasy. Brytyjczycy wprowadzili większą powierzchnię grota i foka oraz zmienili sposób pomiaru szerokości łodzi, w wyniku czego zaczęły powstawać niemal płaskodenne kadłuby, węższe na wodnicy i z charakterystycznymi wywiniętymi burtami. Zmiany te popierał nawet sam twórca klasy – John Spencer, ale bardzo wtedy liczny związek australijski sprzeciwił się wprowadzeniu ich u siebie, w obawie przed niezadowoleniem właścicieli istniejących łodzi.

Niezależnie od różnic, uniemożliwiających rozgrywanie wspólnych zawodów, łódki europejskie i te z antypodów mają jednak wiele cech wspólnych. Budowane są w oparciu o mało rygorystyczne przepisy, więc klasa przyciąga oprócz żeglarzy lubiących szybkie pływanie na mokro, także konstruktorów, którzy za niezbyt wielkie pieniądze mają możliwość eksperymentowania i realizowania nowatorskich pomysłów. Większość łodzi powstaje więc w przydomowych garażach, z pianki i laminatu poliestrowo-szklanego, bo ograniczenie przepisami minimalnej masy kadłuba sprawia, że użycie kosmicznych materiałów i technologii nie ma sensu.

Cherub premiuje niezbyt ciężkie załogi. Pływa więc na nim wielu nastolatków obojga płci. Mieszane załogi są bardzo typowe dla tej klasy. W połowie lat siedemdziesiątych niepokonana była Nicola Bethwaite, która pływała ze swoim bratem Julianem, obecnie znanym konstruktorem skiffów z najwyższej półki, między innymi olimpijskiego 49er.

 

dane techniczne:
długość całkowita   3,7 m
szerokość maksymalna   1,8 m
masa kadłuba   51 kg
grot i fok   12,5 m2 (UK)   10,2 m2 (AU i NZ)
spinaker   15,0 m2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fotografie zaczerpnięto z:

– Cherub National Council of Australia 
– Bloodaxe Boats 

Tags: jacht, jacht regatowy, klasa regatowa

Category: Spis treści, Technika