ABC, czyli wszystko już kiedyś było

Pierwsze łodzie zaprojektowane przez Juliusza Sieradzkiego znane były już przed II wojną światową, a jego Omega jest popularna do dzisiaj. Był wszechstronny i utalentowany, choć miał trudny charakter – konstruktor, szkutnik, żaglomistrz, regatowiec.

Łódka ABC, z racji niewielkich wymiarów nazywana także bączkiem wiosłowo-żaglowym, została zaprojektowana przez Juliusza Sieradzkiego w 1951 roku, ale jeszcze przed narysowaniem ostatecznej dokumentacji, kilka sztuk zostało zbudowanych na kursach szkutniczych organizowanych przez Ligę Morską. Nazwa ABC nawiązuje do trzech wersji opartych na tym samym kadłubie: wersja A wyposażona była w szybrowy miecz i niewielki lugrowy żagiel, w wersji B miecz szybrowy został zastąpiony obrotowym, natomiast do wersji C zaprojektowano żagiel bermudzki o większej powierzchni oraz przedłużony miecz i przedłużoną płetwę steru.

Kadłub ma płaskie dno i odznacza się bardzo prostą jak na tamte czasy konstrukcją, dzięki czemu budowa była łatwa i szybka nawet dla osób mało zaawansowanych. Konstrukcja bezwręgowa o poszyciu z desek 10-milimetrowej grubości zbijanych gwoździami, a jedyne metalowe okucie, to zawiasy steru. Na łódce zastosowano szereg niekonwencjonalnych rozwiązań, które miały służyć przede wszystkim uproszczeniu budowy. Najbardziej niezwykły jest miecz skierowany ku dziobowi, który według zapewnień konstruktora miał łączyć prostotę miecza szybrowego i – jak obrotowy – podnosić się samoczynnie po najechaniu na mieliznę. Trudno dzisiaj powiedzieć, czy Sieradzki wymyślił, czy też podpatrzył gdzieś takie rozwiązanie, ale faktem jest, że do chwili obecnej zostało ono kilkukrotnie powtórzone przez innych konstruktorów i za każdym razem wywoływało od nowa gorące dyskusje, czy w praktyce to rzeczywiście działa. Naśladowców znalazło także jednopoliczkowe jarzmo steru z przymocowaną z boku obrotową płetwą, a także likowanie żagla polegające na wpuszczeniu likliny w zakładkę na brzegu tkaniny i następnie przeszycie ciasno przy linie, czyli dokładnie tak, jak powszechnie robi się to teraz.

Inne ciekawe rozwiązania, to fał bermudzkiego grota poprowadzony do dziobu i pełniący rolę sztagu, deski podłogi zamocowane na stałe w kokpicie i odkręcane tylko raz w roku w celu oczyszczenia i pomalowania zęzy, a także lugrowy żagiel przyszyty do otworów w rejce dla uniknięcia zakuwania remizek, albo obrotowa ostroga u dołu miecza.

Dane techniczne:
długość 3,20 m
szerokość 1,30 m
ciężar całkowity 120 kg
żagiel lugrowy 4,0 m2
żagiel bermudzki 5,0 m2

 

 

 

 

 

 

 

Rysunki i fotografię zaczerpnięto z książki Juliusza Sieradzkiego „Amatorskie budownictwo sprzętu żeglarskiego”, Wydawnictwo Ligi Morskiej 1953

Tags: budowa jachtu, jacht, jacht śródlądowy, jachty drewniane, jachty z drewna

Category: Spis treści, Technika