pierwsza polska…

Na początku lat siedemdziesiątych w redakcji „Żagli”, która mieściła się wtedy przy ulicy Kinowej w Warszawie, kilka osób oglądało migawkę (bodaj z Düsseldorfu) z wystawy jachtowej odbywających się w Republice Federalnej Niemiec. Na ekranie przez krótką chwilkę pokazano windsurfingi w hali wystawowej pływające w basenie. Dziś już nie wiadomo kto rzucił uwagę – czy Magda Jankowska czy Leszek Błaszczyk – skierowaną do konstruktora jachtów Mariana Strzeleckiego: „zaprojektowałbyś taką deskę z żaglem?”

Informacji na temat windsurfingu było w tedy w Polsce jak na lekarstwo (właściwie jeszcze nie było nawet nazwy, pierwsza propozycja językoznawców, to „ślizgówka”). Strzelecki w jakiejś zachodniej gazecie znalazł jeszcze jedno zdjęcie widsurfera. Trzy miesiące później, w grudniu 1973, w „Żaglach” pojawił się opis pierwszej polskiej deski z żaglem konstrukcji Mariana Jerzego Strzeleckiego – Pędziwiatr.

„Zaprojektowałem sklejkową deskę szkoleniową, umożliwiającą z jednej strony jak najszybsze rozpowszechnienie tej dyscypliny sportu, z drugiej zaś konstrukcja pozwalała „porównać się” z konstrukcjami zagranicznymi.” – mówi konstruktor pierwszego polskiego windsurfera Marian Jerzy Strzelecki.

„Kręgosłup” i trzy wręgi wykonane ze sklejki (z wyciętymi otworami ulżeniowymi) opinały cztery wzdłużniki (po 2 na burtę). Poszycie stanowiły płaty 4 mm sklejki (w wersji wyczynowej dodatkowo 2 warstwy laminatu). Na drewnianym maszcie stawiano żagiel, współpracujący z żebrowym bomem. Powstały trzy wersje – szkoleniowa, regatowa i wyczynowa – różniące się przede wszystkim powierzchnią żagla oraz grubością sklejki, z której wykonywano przestrzenną kratownicę (wspomniane już „kręgosłup” i wręgi). W wersji regatowej i wyczynowej obrotowy maszt zamocowany stopą na przegubie Kardana można było przesuwać wzdłuż kadłuba na specjalnej listwie (pomysł z TKKF-u), w celu uzyskania odpowiedniego zrównoważenia żaglowego. Konstrukcja aż roiła się od nowatorskich, nieszablonowych rozwiązań.

Na  wiosnę 1974 odbyły się pierwsze regaty windurfingowe. Nad Zalewem Zegrzyńskim pojawiło się kilka „użaglonych” desek. Można było wyróżnić trzy typy jednostek – znaną już z „Żagli” deskę Strzeleckiego, konstrukcję powstałą w warszawskim TKKF-u oraz widsurfing z augustowskiego „Foto-Pamu”. „Ten z Augustowa do złudzenia przypominał mojego Pędziwiatra. Jednak mojego windurfera „strzegły” liczne, opatentowane przy okazji projektowania Kaczorka rozwiązania, więc deska z Augustowi, aby je ominąć miała np. „zatemperowany” na ostro dziób (co uprościło konstrukcję), ale jednocześnie, pozbawiono ją wielu elementów regulacyjnych np. wspomnianej listwy –  stąd „fotopamki” ryły dziobem przy silniejszych wiatrach. Tu trzeba wspomnieć, że „chłopcy” z TKKF-u swój prototyp zwodowali w listopadzie, a o piankach wtedy jeszcze nikomu się nie śniło…” – wspomina Strzelecki.

Na ilustracjach prezentujemy fragmenty oryginalnej dokumentacji windsurfingu Pędziwiatr konstrukcji Mariana J. Strzeleckiego

Dane techniczne deski z zaglem “Pędziwiatr”:

długość 3,60 m
szerokość 0,64 m
powierzchnie żagli* 4,3 m2, 5,2 m2, 7,2 m2
*odpowiednio – wersja standard, regatowa, wyczynowa

rys. Marian Strzelecki

Tags: deska z żaglem, widnsurfing

Category: Spis treści, Technika