International Canoe

W połowie dziewiętnastego wieku szkocki pastor John MacGregor wykorzystał obserwacje z pobytu w Ameryce i zbudował łódź pośrednią pomiędzy indiańskim kanu a eskimoskim kajakiem. Łódź ta posłużyła mu do długiej wędrówki po krajach Europy, a wydany drukiem opis podróży istotnie przyczynił się do popularyzacji kanuingu. Na łodzi MacGregora pomocniczy napęd stanowił mały żagiel. Wkrótce, obok kanu poruszanych wyłącznie za pomocą wioseł, zaczęto rozwijać także konstrukcje z żaglami i sterem. Jednym z entuzjastów takiego kanu był Warrington Baden-Powel, brat Roberta – założyciela ruchu skautowego.

Z początku nie było jednolitej klasy żaglowego kanu, a różnice w wymiarach kadłuba i wprowadzanych rozwiązaniach były duże. Na przykład Amerykanie preferowali dwumasztowe ożaglowanie kecz, podczas gdy Brytyjczycy budowali raczej jednomasztowe slupy. Już w latach osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku wprowadzono w stosunku do wiosłowego kanu dwie ważne zmiany konstrukcyjne. Kadłub przykryto pokładem, co w istotny sposób ułatwiło stawianie łodzi z wywrotki oraz zainstalowano wysuwaną deskę do balastowania. To ostatnie rozwiązanie zastosował jako pierwszy Paul Butler, który ważył podobno zaledwie 51 kg i dopiero deska pozwoliła mu skutecznie ścigać się przy silnym wietrze.

Ważny moment w historii żaglowego kanu nastąpił w roku 1930, kiedy to zainteresował się nim młody wówczas, ale znany już z doskonałych projektów skiffów Uffa Fox. Ten legendarny dzisiaj angielski konstruktor zbudował kanu będące kompromisem pomiędzy konstrukcjami z obydwu stron Atlantyku i po wygranych w 1933 roku regatach w Stanach Zjednoczonych, doprowadził do ujednolicenia przepisów i narodzin klasy nazwanej International 10 m2 Sailing Canoe.

Obecnie IC jest klasą o monotypowym kształcie kadłuba, jednak równocześnie z minimalnymi ograniczeniami w zakresie pokładu i ożaglowania. Łodzi nie ominęły żadne z wielkich wynalazków: lekkie przekładkowe konstrukcje z kompozytu, maszty z włóknem węglowym, pełnolistwowe smukłe żagle o charakterystycznym kształcie, kevlar, mylar. International Canoe jest cały czas uważane za najszybszą jednokadłubową, jednoosobową klasę łodzi i w takim też kontekście wspomina o niej w jednej ze swoich książek Czesław Marchaj.

Klasa stale się rozwija. W innowacjach przodują oczywiście Australijczycy, proponując między innymi usunięcie deski do balastowania i zastąpienie jej wzorem skiffów skrzydłami i trapezem, a także dodając asymetryczny spinaker o powierzchni 22 m2, co przy kadłubie szerokim na około jeden metr i łodzi obsługiwanej przez jedną osobę wydaje się imponujące.

Dane techniczne:

długość całkowita 5,18 m
szerokość kadłuba 1,02 m
długość miecza max. 1,00 m poniżej dna
masa całkowita bez żagli 83,5 kg
powierzchnia żagli 10,0 m2
powierzchnia grota max. 8,5 m2
pozioma odległość wysuniętej deski do osi łodzi 2,04 m

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

fot. dzięki uprzejmości australijskiego i niemieckiego związku klasy.

rys. Radosław Werszko

Tags: Internacional Canoe, klasa regatowa

Category: Spis treści, Technika